پایان یک رویا، شروع یک افسانه

 امشب رویایی به پایان رسید که پیش از این تمام شده بود. در واقعیت تمام شده بود اما نه برای عشاقِ خیالباف. نرفتنِ ایتالیا به جام جهانی (چه عبارتِ سخت غریبی!) و خداحافظیِ بوفون، حکمِ رسمیِ پایان رویایی بود که با آن بزرگ شده بودیم. ایتالیا پس از 2006 به سراشیبیِ ممتدی گرفتار شد که گه گاه اشتیاقِ مهار نشدنی بوفون و یا ذکاوتِ کونته مانع از سقوطِ سراسری اش گشته بود. حالا اما اتفاقی که باید افتاد. ایتالیا از رفتن به روسیه بازماند و ایتالیایی ها ناکامی را عمیقا تجربه کردند.

 

 فسادِ دامنه دار، عقب ماندن از قافله، مشکلاتِ بسیارِ مالی، واسپاریِ لیگ به سرمایه داران تازه کار، نبودِ استعدادِ درخشانِ تازه، مشکلاتِ جدیِ مدیریتی، ضعفِ بزرگِ آکادمی ها، ونتورا و همه ی این ها و بیش از این ها. هر چه بود شد آن چه شده بود. راهی جز رویارویی با واقعیتِ موجود نیست. اما هشدارِ بوفون را نسل های بعدیِ ایتالیا نباید از یاد ببرند: ایتالیا نباید به متوسط بودن عادت کند! عادتی که با رفتنِ او خطرِ جدی نهادینه شدنش احساس می شود. فوتبال با واقعیات سیاسی اجتماعی گره خورده است و ایتالیا به یک بازاندیشیِ عمیق محتاج است؛ بلکه در همه شئوناتش و حتما در فوتبال! نرفتنِ ایتالیا به جام جهانی غمی است که بر جانِ هر شیفته ی فوتبال چیره می شود و التیامش با وضعیتِ موجود چندان ممکن به نظر نمی رسد.

 

 با این همه، با هر چه منطق و هر واقع بینی جام جهانی بی ایتالیا رویدادِ غریبی است. نه برای همه آنان که عاشقی شان با آن تیمی گره خورده که هر کسی را می توانست عاشق فوتبال کند بلکه حتی برای سخت ترین رقبا. چیزی کم دارد روسیه و ما به خاطره باید سَر کنیم. خاطره هایی که با ما بزرگ شده اند. آتزوری بخش جدایی ناپذیری از ذهنِ تپنده ی ماست. با خاطره و نقشی از آن اما نمی شود واقعیت را نگه داشت یا بر آن غلبه کرد. آن چه از امشب باقی خواهد ماند اشک های موقرانه ی بوفون است و یادِ تیمی که خواست اما نتوانست در حد و اندازه ی کاپیتانش باشد. امشبِ تلخ، جایی از جهان است که با هیچ شادی جبران نخواهد شد.

 

 حالا، به آن آینده ای فکر می کنم، آن شب، آن روزی که سر یک بزنگاه یا در ملالِ لحظه هایی کشدار، نشانه ای، تلنگری یادِ شیفتگی نوجوانی ام خواهد انداخت. یادِ آن افسانه ای که شور می بخشید. بوفون. اطمینان دارم افسانه ی بوفون اما خود بوفون نخواهد بود. او جایی از جهان است که با هیچ قصه ای تکرار نخواهد شد.